“Porque os poetas láianse de que a xente non os sabe estimar, e non é certo. Estímaos moito, o que fai é que non os le. Así é mellor: lense uns aos outros e así todo queda na casa”

O porco de pé son os vicios da Galicia dos anos 20 levados ó papel. Vicios tanto das clases privilexiadas coma das clases populares, pois se ben a motivación principal da historia é o seguimento da carreira política dun caricaturesco home que "ascendeu de porco a marrán e chegou a alcalde" tamén se ironiza sobradamente coas incongruencias das ideoloxías e actitudes do pobo xeral. Nesta novela non hai ninguén que non actúe rebaixándose o que sexa preciso para satisfacer os seus intereses, algo moi distinto ó que ocorre no mundo real onde todos somos exemplos de integridade e elegancia.

É unha novela moi irónica, e a maior ironía do asunto é ver que este tipo de obras non caducan co paso do tempo. Cando lemos obras que ridiculizan o comportamento social humano mais esencial tanto ten que se escribiran onte ou fai cincocentos anos: non contarán nada que non siga vixente.  Pode que o mundo sexa diferente, pero os vicios son os mesmos. O que antes era cacique agora é lobby, o que antes era carta agora é correo electrónico e o que antes era xente á que lle gustaba chamar a atención agora é influencer. Pero a esencia das humanidades non cambia case nada.

Unha pelexa entre os tempos antigos e os tempos novos, entre o filosófico e o terreal, representada pincipalmente na maneira de pensar de dous personaxes opostos. Unha novela de estilo clásico pero que traballa un humor intelixente e mordaz que non envelleceu nada. Ó final, como fixo notar aquí Vicente Risco, o que fai que a xente decida pasar por aros pouco apetecibles é o diñeiro e a busca da mellor posición social, como sempre pasou e como semella que sempre pasará.