Estar durmindo tranquilamente e ser espertado por unha man negra coma o baleiro colléndote das pernas e intentando tirar de ti cara un abismo escuro no medio do chan ardente da túa habitación non é unha experiencia de bo gusto para ninguén. Ademais de que esas non son maneiras educadas de privar do sono á xente, calquera ó que lle pase tal suceso posiblemente quedará preocupado un bo anaco pensando en que puido tomar o día anterior a altas horas para ver tal cousa.

Ó protagonista do libro, non obstante, nin se lle pasa pola cabeza a posibilidade de que as sustancias de dubidosa legalidade tivesen algún papel no sucedido. Tipo saudable como poucos, ten moi claro que aquilo foi unha experiencia sensorial real e o ente está de verdade a axexalo con malas intencións. A sombra é o signo dun escuro mal que o persegue dende hai tempo, dende a infancia mesma.

Ese suceso leva ó narrador a tecer unha agradable historia chea de realismo máxico, de mitoloxía galega, de aldea e de tradicións familiares, na que a vida tranquila pero tamén mística e profunda das poboacións rurais amósase como a última resistencia da esencia humana. Contra a ansiedade da cidade, a calma e a vida comunitaria das aldeas. Contra a inmediatez do mundo contemporáneo, os remedios tradicionais da sabedoría popular.

Para liberarse da maligna presenza que o atormenta, o protagonista acode a casa familiar para reconectar cos seus devanceiros e atopar as armas naturais das que a súa familia bota man dende hai moitas xeracións para enfrontarse a todo tipo de males e embruxos. Mentres constrúe o amuleto de herbas, plumas e naturezas mortas varias que sabe que lle axudará a escorrentar a maldade que o atormenta, aproveita para ir contando a estreita relación da súa familia coa sabedoría tradicional e mística, a condición de bruxos dalgúns dos seus antepasados ou mesmo as súas propias experiencias pasadas con ese mundo que hai mais alá do que os nosos ollos ven.

Unha novela curta, intensa e emotiva, das que se desfrutan lendo nunha cálida tarde de verán á sombra do carballo mentres o ar abanea as follas e deixa caer algunha landra con présa por abandonar a árbore antes do seu debido tempo.