Rubén Pedreira

Carlos Casares foi unha das persoas que mais beleza conseguiu sacar do uso da lingua galega na súa forma narrativa. Dende a súa primeira obra, ese Vento Ferido que tódolos adolescentes galegos tivemos que ler algunha vez na nosa vida, ata a última, ese O Sol do verán co que pechou a súa creación literaria, inventou unha narrativa case poética. En obras como esta ese ‘case’ podería sobrar, porque Xoguetes para un tempo prohibido ten moito de poesía, mesmo no ritmo.

Esta historia, na que atopei unha especie de herdeira espiritual de El Camino de Delibes, o autor conta a historia de Elías, un neno da posguerra que medra nunha aldea galega e que vai queimando etapas ata chegar a primeira vida adulta, cando marcha a Santiago para estudar na universidade. Elías medra nun ambiente rural no que as anécdotas cos veciños, as relacións cos compañeiros e a relixiosidade do entorno compoñen o marco da súa nenez. Unha nenez de inmaturidade, de medos, de probas e de incertezas, como adoitan ser as neneces en xeral.

O punto de inflexión da novela, despois de presentarnos unha infancia de altos e baixos, chega cando Elías comeza a súa vida universitaria. A Compostela chegará con inseguridade pero tamén con ilusión, e deixarase atraer polos ambientes revolucionarios que atopa entre algúns estudantes que buscan unha resistencia comunista contra a ditadura. Non obstante, Elías non tarda moito en ver que esos ambientes teñen moito de elitismo moral e de postureo pre-Instagram e remata por caer no desencanto.

Unha novela que explora as ilusións dende o comezo ata o final, dende que se crean ata que se perden deixando só destrución polo camiño, e que está escrita dun xeito moi particular. Un estilo narrativo no que o narrador se dirixe en segunda persoa o lector, metendo ó receptor da novela no corpo do mesmo Elías, e que non consta de capítulos senón de parágrafos. O libro vai saltando de suceso en suceso con cada punto e á parte, formando unha historia dinámica na que se alternan anécdotas con reflexións. Sendo a que menos me gustou das obras que lin de Casares, non deixa de ser unha boa historia chea de pensamentos que pegan forte.