“Aí vivía o mestre”. Esa frase vai colonizando, co paso dos anos, a lenda local de cada vez máis pobos do rural galego. Unha frase sempre acompañada dun dedo experto que sinala cara unha construcción avellentada e coa herba alta de máis na súa contorna. Un dedo que, sempre calmo, fai botar a vista cara unha casa a miúdo agrisada pola natureza despois de moitos anos coa súa pintura sendo comida pola choiva. Casas que son distintas ó ser sinaladas por dedos distintos en comarcas distintas, pero cun denominador común: Nelas xa non vive o mestre, porque no pobo xa non hai ninguén a quen o mestre poda ensinar.