Rubén Pedreira

Esta historia comeza cun son no medio da noite, un son coma de noz sendo partida enriba da mesa. A situación, non obstante, é bastante menos agradable que a que xeraría un desalmado poñéndose a facer barullo comendo froitos secos de madrugada. O son provén dunha pistola que Carlos, un amigo de toda a vida da narradora da novela, empregou para pegarse un tiro na tempa mentres estaba na bañeira.

Ese traumático suceso, ocorrido mentres Carlos estaba de visita na súa casa, é o punto de partida para que Helena comece a dar saída a tódolos recordos que a unían a Carlos e a omnipresente influencia que aquel suicida nocturno tivo na súa vida dende que se coñeceran sendo nenos. Intenta buscar unha explicación á terrible decisión do seu amigo revisando as súas vivencias con el, que comezan e rematan no mesmo sitio. Porque o primeiro encontro entre eles deuse na antiga casa de campo da súa familia, a mesma na que ela vive agora co seu marido e a mesma na que se produciu ese disparo que rematou para sempre coa vida daquel home que sempre estivo presente na de Helena.

Dende aquel verán no que a nai da narradora invita a Carlos, o fillo dun veciño co que existe unha enigmática relación, a pasar os meses de vacacións con eles, a presenza do rapaz na casa estival familiar convértese nunha tradición anual. Carlos e Helena fanse inseparables, ata o punto de conformar unha relación case simbiótica. A relación non chega ó eido amoroso, a pesar de que mentres a protagonista conta a historia vanse deixando caer momentos nos que todo apunta a que algo hai formándose entre eles, pero diversas situacións sospeitosas fan que non chegue a darse o tema. Mesmo é o propio Carlos o que presenta a Helena ó seu actual marido.

A nostalxia da historia contáxiase, os sentimentos que se van sucedendo polas páxinas crean un ambiente no que é imposible non entrar e os misterios que están sempre de fondo acompañando a esa familia da clase alta, con criados e todo, xeran un punto de intriga. A explicación a eses misterios non resulta difícil de adiviñar, pero danlle á historia un punto interesante que fai destacar aínda mais a carga emocional. Que ben sabía escoller as palabras Carlos Casares.