Rubén Pedreira

“O tranquilizador dalgúns libros é que sabes que ó final van gañar os bos. Polo menos, sabes que van acabar devolvendo un pouco de orde o caos”

Non adoito ler novela policial pero cando saíu a terceira parte da serie de Leo Caldas anoteina para que caera máis cedo ou máis tarde, porque as dúas anteriores conseguiron o mais complicado que pode conseguir un libro: Facer que penses en volver á casa a seguir coa historia cando estás por aí a outras cousas. O último barco non foi unha excepción.

Esta terceira entrega da triloxía é perigosa. Achégase a ti, levántate do chan agarrándote polas solapas e berra na túa orella: “Hoxe non fagas plans porque tes que seguir a ler”. E é así, o ritmo da narración, con capítulos curtos e intensos chama a seguir co seguinte en todo momento. Hai libros para ler con calma, outros que se rematan lendo mais por cumprir que por apetecer e uns poucos, coma este, que conseguen crear adicción durante uns días. Unha adicción complementada cun salientable labor de documentación para dar realismo ós contextos da investigación, conversas reconfortantes nos momentos necesarios e algún que outro chiste intencionalmente malo que aceptas co riso cómplice do que sabe que ben podería cadrar nalgunha publicación do seu Instagram.

Non é a novela deste tipo na que mais me custou predicir o culpable, nin a historia más redonda que coñezo nunha obra policial, pero si ten algo que polo xeral non está tan logrado na maioría de títulos da súa categoría, que é transmisión de sentires (polo menos os sentires que van mais alá da intriga e a incomprensión). Domingo Villar sabe introducir ó lector dende o primeiro momento nas rúas de Vigo e nos carreiros dos pobos dos arredores onde transcorre a acción, ademais de facelo sempre partícipe do estado de ánimo do protagonista e metelo na súa espiral de nostalxia.

Case 800 páxinas que se foron en pouco mais que catro tardes e deixaron esa sensación de feliz tristura tan propia das novelas protagonizadas por Leo Caldas. Tan propias, quizais, do propio carácter galego.